توماس میدگلی جونیور، نابغه‌ای که ناخواسته زمین را آلوده کرد
بیوگرافی توماس میدگلی جونیور
نام کامل: توماس میدگلی جونیور (Thomas Midgley, Jr.)
تاریخ تولد: ۱۸ مه ۱۸۸۹
محل تولد: بیور فالز، پنسیلوانیا، ایالات متحده آمریکا
تاریخ درگذشت: ۲ نوامبر ۱۹۴۴ (۵۵ سال)
محل درگذشت: کلمبوس، اوهایو، ایالات متحده آمریکا
ملیت: آمریکایی
حرفه: مهندس مکانیک و شیمی‌دان
دلیل شهرت: توسعه تترااتیل سرب (بنزین سرب‌دار) و کلروفلوئوروکربن‌ها (CFCs)
تعداد اختراعات ثبت‌شده: بیش از ۱۰۰ مورد
زندگی شخصی و تحصیلات
توماس میدگلی جونیور در ۱۸ مه ۱۸۸۹ در بیور فالز، پنسیلوانیا در یک خانواده مخترع به دنیا آمد. پدر او، توماس میدگلی پدر، مخترعی در زمینه لاستیک خودرو بود و پدربزرگ مادری‌اش، جیمز امرسون، مخترع اره دندانه‌دار بود. او در کلمبوس، اوهایو بزرگ شد و در سال ۱۹۱۱ از دانشگاه کرنل با مدرک مهندسی مکانیک فارغ‌التحصیل شد.
در ۳ اوت ۱۹۱۱، با کری ام. رینولدز از دلاور، اوهایو ازدواج کرد.
ورود به دنیای علم و صنعت
میدگلی در سال ۱۹۱۶ به شرکت جنرال موتورز پیوست و تحت نظر چارلز کترینگ در آزمایشگاه‌های تحقیقاتی دیتون فعالیت کرد. او به دنبال راه‌حلی برای مشکل ضربه زدن موتورهای احتراق داخلی بود. در دسامبر ۱۹۲۱، پس از آزمایش‌های مختلف، او کشف کرد که افزودن تترااتیل سرب (TEL) به بنزین، مشکل ضربه زدن موتور را حل می‌کند.
شرکت Ethyl Corporation که با همکاری جنرال موتورز و استاندارد اویل تأسیس شد، این افزودنی را با نام تجاری اتیل معرفی کرد و عمداً از اشاره به وجود سرب در تبلیغات اجتناب کرد.
با وجود هشدارهای پزشکان درباره سمی بودن سرب، میدگلی در یک کنفرانس مطبوعاتی در ۳۰ اکتبر ۱۹۲۴ برای نشان دادن ایمنی TEL، آن را روی دستان خود ریخت و بخارات آن را استنشاق کرد. با این حال، در همان سال، چندین کارگر در تأسیسات تولید TEL دچار مسمومیت شدند و جان خود را از دست دادند.
تحقیقات در زمینه کلروفلوئوروکربن‌ها (CFCs) و فریون
در اواخر دهه ۱۹۲۰، سیستم‌های تهویه و یخچال از موادی مانند آمونیاک، کلرومتان و دی‌اکسید گوگرد به عنوان سردکننده استفاده می‌کردند که خطرناک و سمی بودند. میدگلی و همکارانش به دنبال جایگزینی ایمن‌تر بودند.
در سال ۱۹۳۰، او با همکاری آلبرت لئون هن و رالف ویلیر موفق به تولید دی‌کلرودی‌فلوئورومتان شد که بعدها با نام فریون (Freon) شناخته شد. این ماده که یکی از اولین کلروفلوئوروکربن‌ها (CFCs) بود، به سرعت جایگزین مواد قبلی شد و در تهویه مطبوع، یخچال‌ها، افشانه‌ها و حتی استنشاقی‌های آسم استفاده شد.
میدگلی و اثرات مخرب اختراعاتش
در حالی که CFCها و تترااتیل سرب به پیشرفت‌های صنعتی بزرگی منجر شدند، اثرات زیست‌محیطی آن‌ها بعدها مشخص شد:
- تترااتیل سرب: باعث مسمومیت گسترده انسان و آلودگی شدید محیط زیست شد.
- CFCها: به تخریب لایه ازن منجر شدند، که در نهایت موجب ممنوعیت آن‌ها شد.
مورخ محیط‌زیست جی. آر. مک‌نیل او را فردی می‌داند که «بیش از هر انسان دیگری در تاریخ، تأثیر مخربی بر جو زمین داشته است». بیل برایسون نیز او را فردی با «غریزه‌ای عجیب برای انجام کارهای تأسف‌بار» توصیف کرد.
افتخارات و جوایز
علی‌رغم اثرات منفی اختراعاتش، میدگلی در دوران زندگی‌اش جوایز متعددی دریافت کرد:
- مدال نیکولز (۱۹۲۳) از انجمن شیمی آمریکا
- مدال پریستلی (۱۹۴۱) بالاترین جایزه انجمن شیمی آمریکا
- مدال ویلار گیبس (۱۹۴۲)
- مدال پرکین (۱۹۳۷) از انجمن صنعت شیمی
بیماری، اختراع آخر و مرگ عجیب
در سال ۱۹۴۰، میدگلی به فلج اطفال مبتلا شد و به شدت ناتوان شد. او برای حرکت مستقل، سیستمی از قرقره‌ها و طناب‌ها طراحی کرد که بتواند بدون کمک دیگران از تخت بلند شود.
در ۲ نوامبر ۱۹۴۴، در سن ۵۵ سالگی، جسد او در حالی که در میان طناب‌های دستگاه گیر افتاده بود، پیدا شد. برخی این مرگ را تصادف و برخی دیگر خودکشی دانسته‌اند. پزشک قانونی آن را خودکشی اعلام کرد.
میراث و تأثیرات توماس میدگلی جونیور
توماس میدگلی شاید یکی از مناقشه‌برانگیزترین مخترعان تاریخ باشد. در حالی که اختراعاتش در زمان خود انقلابی بودند، اما پیامدهای زیست‌محیطی و سلامتی ناشی از آن‌ها دهه‌ها بعد آشکار شد.
او که روزگاری به عنوان یک نابغه علمی شناخته می‌شد، امروز بیشتر به عنوان «یک فاجعه زیست‌محیطی یک‌نفره» یاد می‌شود.
با این حال، داستان زندگی او نمونه‌ای از اثرات پیش‌بینی‌نشده پیشرفت‌های علمی است و همچنان در بحث‌های زیست‌محیطی و صنعتی مورد توجه قرار دارد.
